Mahai-ingurua/Mesa redonda (Santiago de Compostela)

Dia/Eguna: 5 de Xuño/5 de Junio/Ekainak 5
Ordua/Hora: 12:00
Lugar/Tokia: Hotel Virxe da Cerca (Santiago de Compostela)
Parte hartzaileak/Intervinientes: Gemma Glez. de Txabarri, Nekane Alzelai, Gema Zabaleta, Jone Goirizelaia, Kontxi Bilbao, Itziar Gomez eta Ainhoa Aznarez.
Antolatzailea/Organizador: Fundación Galiza Sempre www.galizasempre.org
Aurkezlea/Presenta: Encarna Otero, Secretaria de Relacions Internacionais do BNG.


Declaración
colectivo de mulleres ahotsak, voces de mulleres para a paz

Quen subscribimos esta declaración somos mulleres de distintas ideoloxías, tradicións e sentimentos que, a título persoal, e partindo dende o que nos une e dende o que nos separa, queremos explorar pasos cara adiante na busca da paz e da reconciliación.

Con esta declaración non pretendemos substituír nada nin ninguén, dende o lugar que ocupa cada unha, a nosa única intención é dar un impulso á situación actual e tentar axudar na busca de solucións aseverando que o diálogo sen prexuízos e sen condicións é un bo punto de partida como o é o respecto aos dereitos de todas as persoas.

Traballar por un presente e futuro de esperanza obríganos a poñer en valor unha militancia común á marxe da nosa propia: a militancia pola paz ante tantos sabotadores que a paz ten sempre en todos os conflitos nos que é preciso alumeala.

Cremos que as mulleres debemos ser, polo tanto, axentes activas pola paz e participar nun novo proceso de esperanza que se debe abrir no noso país.

Hoxe por hoxe, e dado o modelo social no que vivimos, o protagonismo dos homes e das mulleres non é o mesmo na vida política do noso país. Non obstante, e en tanto que padecemos as consecuencias dun conflito político que en nada nos é alleo, vimos reivindicar a participación e o protagonismo que as mulleres tamén debemos ter á hora de buscar solucións. Debemos ser suxeitos activos da solución, do mesmo xeito que fomos suxeitos do que até agora sucedeu.

Por iso queremos que se poida abrir unha etapa nova baixo tres premisas básicas:

1. A consecución da paz é unha esixencia colectiva e unha prioridade política. É tamén unha tarefa de todas e todos e non consiste unicamente na ausencia de calquera violencia. O concepto de paz dende o noso punto de vista non está baleiro de contido, senón todo o contrario. Para nós ten que ver coa democracia, a xustiza social, cun proceso de cambio que permita á cidadanía dar por rematados conflitos históricos, pechar unha páxina en termos de dereitos e liberdades.

2. Todos os proxectos políticos poden e deben defenderse. Non hai que impoñer ningún. Hai que buscar un escenario democrático que permita e garanta o desenvolvemento e materialización de todos os proxectos en condicións de igualdade, por vías políticas e democráticas.


3. Se a sociedade vasca, a cidadanía do País Vasco ou Euskal Herria desexan transformar, mudar ou manter o seu actual marco xurídico-político, todos e todas deberiamos comprometernos a respectar e estabelecer as garantías democráticas necesarias e os procedementos políticos acordados para que o que a sociedade vasca decida sexa respectado e materializado e, se for preciso, tivese o seu reflexo nos ordenamentos xurídicos.

Neste sentido, entendemos que tamén deberán abordarse os condicionantes que determinan a diferente participación social das mulleres e homes, a fin de que se garanta a igualdade de dereitos e oportunidades inexistentes na actualidade. Isto leva consigo o recoñecemento dos nosos dereitos, os das mulleres, e solo será posíbel dende o compromiso firme de todos os axentes partícipes no proceso.

Quen subscribimos esta declaración cremos que é posíbel a solución, e pensamos que para iso todas e todos debemos recoñecernos como tales, que debemos tentar ver a parte de verdade que teñen as outras persoas. Para nós, dialogar é o paso previo para convir e iso é fortalecer a democracia, non debilitala.

Nós non buscamos o éxito electoral nin a defensa da nosa opción política, sindical, social e cultural, non buscamos o aplauso de ninguén nin nos intimida a crítica feroz, anímanos pensar que merece a pena traballar para que as cousas non sigan igual, para facer críbel o camiño ao que sempre até agora se tachou de imposíbel por quen non queren que teña solución.

As mulleres que subscribimos esta declaración, como o fixeron outras mulleres noutros procesos de paz, traballaremos para blindalo, para que non embarranque, para que non se frustre. Así mesmo, para que as mulleres sexamos parte activa do meso, para reivindicar o noso papel e o nosos protagonismo, tanto durante o proceso como na solución. En definitiva, traballaremos para estabelecer as garantías democráticas que permitan a participación de toda a cidadanía fortalecendo o proceso e a súa solución.

Por iso facemos esta achega, estamos dispostas ao contraste, ao diálogo, ao achegamento, á negociación, a poñer todo o que estea da nosa parte na tarefa de construír a paz sobre as premisas que propoñemos.

En Donostia a 8 de abril de 2006.